اسفند ۱۶, ۱۳۹۶
بهشت سکینه نام قبرستانی در نزدیکی کرج است. برخی از خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام‌شده در کشتار ۱۳۶۷ بر این باورند که فرزندان آنها را در بیابان‌های اطراف این گورستان دفن کرده‌اند.
بیش از ۴۰۰ زندانی سیاسی در تابستان سال ۱۳۶۷ در زندان گوهردشت کرج به دار آویخته شدند. بیشتر آنان سال‌های زیادی را در زندان به عنوان مدت محکومیت خود، که از سوی دادگاه‌های انقلاب صادر شده بود، سپری کرده بودند. برخی از آنها حتی بعد از سپری‌کردن دوره محکومیت خود هم آزاد نشده بودند، چون از توبه و ابراز ندامت خودداری کرده بودند.
به عنوان مثال حسن گلزاری، که در ۱۷ سالگی به اتهام هواداری از مجاهدین زندانی شد و از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۸ در زندان بوده است، از مادر یکی از این زندانیان چنین نقل می‌کند:
«موسی کریم‌خواه که یکی از صمیمی‌ترین و انسان‌ترین آدم‌هایی بود که توی زندگیم دیدم، وقتی من رفتم خونه‌شون که سال ۶۷ اعدام شد. من رفتم بعد آزادی و مادرش با من صحبت می‌کرد. مادرش گفت بچه‌ها رو توی همین بهشت سکینه دفن کردند. دسته‌جمعی. آن بیابون‌های اطراف بهشت سکینه را، آن دور و بر را می‌گفت.»
